Μιχαλακάδες

Ήρθε η ώρα να πιάκουμε λίγο και το Κερκυραϊκό τοπίο. Αφήνοντας πίσω στα χαμηλά τσι εγιές θα κάμουμε μια μικρή βόρτα στις νότιες πλαγιές του Παντοκράτορα, απάνου από τον Σπαρτίλλα όπου ορθώνεται το ύψωμα των Μιχαλακάδων. Η κορφή τους πιάνει τα 852 μ. και είναι προσιτή μόνο με πεζοπορία. Από την κορφή αυτή και προς λεβάντε, και βορρά εκτέινεται το καταφύγιο άγριας ζωής “Παντοκράτορος” το οποίο περικλείει μια προστατευόμενη εδαφική έκταση 6000 στρεμμάτων νοτιοδυτικά τση κορφής του Παντροκράτορα.

Το λιβάδι του Στρινίλλα (γλέποντας προς τα βορειοδυτικά)

Το ύψωμα των Μιχαλακάδων (κοιτάζοντας προς τα νοτιοδυτικά)

Περιττή η επεξήγηση

Για να φτάκει κανείς εκεί πάνου θα πρέπει να περάσει τον Στρινίλλα και να πάρει την στράτα που οδηγεί στην κορφή του Παντροκράτορα. Σε κάποιο σημείο θα δει στα δεξιά έναν δύσκολο χωματόδρομο και μια ενημερωτική πινακίδα ότι εισέρχεται στο καταφύγιο άγριας ζωής “Παντοκράτορος”. Αφού περάσει πάνω από το λιβάδι του Στρινίλλα όπου βρίσκεται και η Παναγιά των Δρόμων θα φτάσει σε μια μεγάλη αριστερή στροφή. Εκεί, μπροστά του ξανοίγεται η ανατολική ακτή τση Κέρκυρας, στα δεξιά του ορθώνεται η κορυφή του υψώματος των Μιχαλακάδων ενώ στα βορειοανατολικά του υψώματος και πάνω από τον δρόμο έχει φυτρώσει μια κεραία τηλεπικοινωνιών. Το ξαγνάντιο αυτό προσφέρει καταπληκτική θέα προς την μέση Κέρκυρα και την ανατολική ακτή της. 

Χαλάσματα

Ανατολικά τση κορφής απλώνεται μια σχετικά επίπεδη έκταση η οποία εντάσσεται στο καταφύγιο άγριας ζωής. Εκεί υπάρχουν χωράφια – αγριώματα που κάποτε καλλιεργούνταν όπως μαρτυρούν οι οχτιές και τα απομεινάρια αλωνιών. Σήμερα οι κύριοι επισκέπτες της τοποθεσίας είναι κοπάδια ζώων όπως δείχνουν οι σκόρπιες καβαλίνες καθώς και οι βοσκοί. Ίσως και μερικοί οδοιπόροι αφού από κει περνούν μονοπάτια που οδηγούν από τον Σπαρτίλλα προς τον Παντοκράτορα. Μην ξεχνάμε όμως τσου κυνηγούς που τσου προδίδουν τα πεταμένα φυσίγγια. Δεν πιστεύω να κάμει εντύπωση αυτό το γεγονός, παρόλο που το κυνήγι εντός του καταφυγίου απαγορεύεται. Επίσης σε αυτήν την τοποθεσία βρίσκονται κάποια διάσπαρτα θεμέλια ερειπωμένων παλιόσπιτων που ίσως ανήκαν στο ξαφανισμένο σήμερα χωριό των Μιχαλακάδων από το οποίο πήρε και το όνομα της η περιοχή. Ακόμη υπάρχουν και τα ερείπια δυο ξωκλησιών (Ταξιάρχης και Άη Λιάς).

Ρείκια και κουραμιές

Η περιοχή είναι κατάφυτη κυρίως από θάμνους αλλά δεν λείπουν και τα δένδρα. Μάλιστα σε κάποια σημεία κυλούν μικρά ρυάκια ανάμεσα στην βλάστηση και τα βράχια σχηματίζοντας έτσι όμορφες εικόνες. Οι κύριοι εκπρόσωποι της χλωρίδας που απαντούν εκεί είναι βάτοι, δάφνες, κουραμιές, σχίνοι, πουρνάρια καθώς και άλλα μέλη του γένους των δρυών, αγραπιδιές, αγκρέμυθες (αγριοφυστικιά ή κοκκορεβυθιά ή τερέβινθος), ρίγανη, ασφάκες, φασκόμηλο, θυμάρι, ρείκια κλπ. Όσον αφορά την πανίδα οι λαγοί και πέρδικες (που προφανώς κίνησαν για τσι ρούγες να χτίσουν φωλίες) που αναφέρει η ενημερωτική πινακίδα του καταφυγίου, δεν εθεάθησαν. Εθεάθη όμως γεράκι να χαράσσει νωχελικά κύκλους στον ουρανό. Ενώ ακόμη πιο νωχελικά έκοβαν βόρτες στο έδαφος υπερμεγέθεις μπομπόλοι.

Κοιτάζοντας προς βορρά. Το ύψωμα στα αριστερά είναι οι πρόποδες της κορφής των Μιχαλακάδων. Από εκεί περίπου θα ξεκινά το αιολικό πάρκο.

Δαμάζοντας τσου αέρηδες

Θα τεγειώσουμε λέγοντας πως το όμορφο αυτό τοπίο δυστυχώς θα υποστεί βιασμό απο το αιολικό πάρκο ισχύος 24 MW του οποίου έχει δρομολογηθεί η κατασκευή σ’ αυτήν την περιοχή (έως τους πρόποδες του όρους Παντοκράτορα). Μάλιστα τμήμα του θα εκτείνεται εντός του προαναφερθέντος καταφυγίου άγριας ζωής (δημόσια έκταση). Συγκεκριμένα, ιδιωτική εταιρία έχει αναλάβει την ύψωση 12 ανεμογεννητριών (ύψος: 119 μέτρα, βάρος: 214 τόνοι) και φυσικά το στήσιμο του ανάλογου δίκτυου υποδομής. Πράγμα που απαιτεί γύρα στα 189.000 κυβικά μέτρα εκσκαφών (δρόμοι, βάσεις για τις ανεμογεννήτριες κλπ). Το συγκεκριμένο έργο όμως, όπως υποστηρίζουν μερικοί, παρουσιάζει κάποια, διαφορετικής φύσεως, προβλήματα. Εκτός των άλλων θα έχει διάρκεια ζωής 20 χρόνια. Αυτό δημιουργεί και το επιπλέον ζήτημα της αποκατάστασης του τοπίου μετά το πέρας της ημερομηνίας λήξης (βέβαια ποιος θα ζει μέχρι τότε είναι άλλη ιστορία).[πηγή: άρθρο στο portal Corfupress]

Δηλαδή στον βωμό της πράσινης(;) ανάπτυξης μάλλον πρέπει να κάμουμε πράσινες θυσίες για χάρη του γενικότερου πράσινου καλού. Ίσως βέβαια να είναι μονόδρομος, διότι οι διαρκώς αυξανόμενες ενεργειακές χρειές και η καταστροφή του περιβάλλοντος επιζητούν άμεση μα και βιώσιμη λύση. Τσαλακώνοντας όμως μια από τις λίγες άθικτες περιοχές που έχουν απομείνει; Ας ελπίσουμε λοιπόν ότι αυτό το πάρκο θα δώκει τα ισχυριζόμενα οφέλη προς την τοπική κοινωνία και το περιβάλλον (και να μην απαγορευτεί η πρόσβαση στην όμορφη αυτή περιοχή). Ειδάλλως να τσου φάει η φάουσα!

Ο Σπαρτίλλας από ψηλά