Η μορφολογία κάποιων ακτών τση ανατολικής Κέρκυρας ευνοεί την ανάπτυξη αλυκών. Μιλάμε για επίπεδες εκτάσεις, μη υδατοπερατού εδαφικού υποστρώματος, κοντά στην ακτογραμμή, κατάλληλα διαμορφωμένες ώστε να παγιδεύουν το νερό που οδηγείται εκεί. Αυτό εξατμίζεται υπό την επίδραση του ήγιου και των αέρηδων αφήνοντας πίσω του το πολύτιμο αλάτι. Στα χρόνια τα παγιά το εμπόριο αυτού του αγαθού επέφερε όβολα γι’ αυτό οι Βενετσιάνοι είχαν οργανώσει στο νησί την παραγωγή και διακίνηση αλατιού. Βέβαια δεν ήταν οι πρώτοι αφου και οι Ανδηγαυοί έδιναν ιδιαίτερο βάρος σε αυτό εμπορεύσιμο αγαθό και ήδη από τα χρόνια τους λειτουργούσαν αλυκές στην Κέρκυρα (14ος αιώνας).
Αλατόσπιτο στις Αλυκές Ποταμού |
Μια από αυτές τις αλυκές ήταν και αυτές του μπόργκου του Ποταμού. Σε αυτή την ακτή επί αιώνες οι προγόνοι μας εμάζωναν το προϊόν που τσου προσέφερε σε αφθονία η θάλασσα. Σήμερα από αυτή την δραστηριότητα, που έχει σταματήσει προ πολλού, δεν έχει απομείνει τίποτα άλλο πάρα ένα ερειπωμένο χτίσμα του 16ου αιώνα. Ένα αλατόσπιτο στο οποίο αποθηκεύονταν το αλάτι και το οποίο κάποτε φρουρούνταν από ένα φτερωτό λιοντάρι του Σαν Μάρκο που πλέον έχει πετάξει μακριά έχοντας ολοκληρώσει το έργο του.
Η περιοχή σήμερα χαρακτηρίζεται από μια αποβάθρα στην οποία είναι προσαρτημένος ο ομφάλιος λώρος μέσω του οποίου τα παπόρια τροφοδοτούν τις δεξαμενές υγρών καυσίμων της αποθήκης που βρίσκεται στην εθνική οδό Παλαιοκαστρίτσας. Η θάλασσα βαθαίνει με υπερβολικά αργό ρυθμό και στην επίπεδη ακτή λιμνάζουν νερά. Ίσως αυτός είναι και ο λόγος που υπάρχουν ευκάλυπτοι στην περιοχή (δεν ανήκουν στην ελληνική χλωρίδα). Παλαιότερα αυτοί φυτεύονταν σε ελώδεις εκτάσεις διότι η μυρωδιά των φύλλων έδιωχνε τα κουνούπια. Το μεθυστικό τους άρωμα είναι ιδιαίτερα αισθητό στον αέρα που το κουβαλά ανακατεμένο με την μυρωδιά της άρμης και του πετρελαίου. Η παραλία είναι γεμάτη ξεραμένα φύκια και αρμυρίχα (αρμυρήθρα - Salicornia Europaea) και το σκηνικό συμπληρώνουν τι άλλο; Σκουπίδια.
Αρμυρίχα |
Ο σκαρτσιμάς |
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου