Πέμπτη 26 Ιουλίου 2012

Ο περιζήτητος Ερημίτης – μέρος β΄


Το οδοιπορικό

Με τέτοια προσόντα που διαθέτει ο Ερημίτης καθίσταται άκρως ελκυστικός για τους περιπατητές. Γι’ αυτό τους προσφέρει ένα δίκτυο μονοπατιών που οδηγεί στα διάφορα σημεία ενδιαφέροντος, επιτρέποντας ταυτόχρονα την γνωριμία με την φύση και τα γεωγραφικά χαρακτηριστικά του χώρου. Είναι σχετικά εύκολος στο περπάτημα και προσφέρει μια πληθώρα εναλλακτικών διαδρομών. Πολύτιμη βοήθεια στην περιπλάνηση δίνουν και οι ταμπέλες (δηλαδή όσες άφησαν όρθιες οι κακόβουλοι) οι οποίες αναγράφουν τις τοπωνυμίες και τις κατευθύνσεις,. Η πιο ενδιαφέρουσα διαδρομή είναι αυτή που προτείνεται από το κατατοπιστικότατο εγχειρίδιο του οικοσυστήματος του Ερημίτη που είχε εκδοθεί από τον (πρώην) Δήμο Κασσωπαίων πριν λίγα χρόνια . Ακολουθεί τις ακτογραμμές του Ερημίτη και περνώντας από τις τρεις λίμνες καταλήγει στο Αυλάκι.

Βράχοι μάχονται σθεναρά εναντίον της βλάστησης και της θάλασσας.
Το στραπούντο της Κορφοβονιάς.


Το οδοιπορικό ξεκινά από την παραλία στον όρμο του Αγίου Στέφανου Σινιών. Ήδη στα πρώτα βήματα αποκαλύπτεται η ιδιαίτερη μορφολογία των πετρωμάτων της ακτογραμμής καθώς και η πλούσια βλάστηση που ντύνει τον χώρο. Παράλληλα μια περιμετρική ματιά θα μας φανερώσει τις ακτές της Αλβανίας, τους λόφους και τις ακτές του Ερημίτη καθώς και τον όρμο του Αγίου Στέφανου. Η διαδρομή εναλλάσσεται περνώντας από ακρωτήρια και μικρές παραλίες. Την άκρη της Ξυλοκερατιάς στην οποία λένε πως κάποτε λειτουργούσε λατομείο, την παραλία του Ασπάλαθρα, όνομα φόρος τιμής στον ασπάλαθρα από τον οποίο βρίθει η περιοχή,  όπως και τον καλά προστατευμένο όρμο της Κορφοβονιάς, όπου η ύπαρξη πηγαδιών μαρτυρά αγροτική δραστηριότητα άλλων εποχών. Από εδώ εποπτεύει το στενό της Κέρκυρας το ναυτικό φυλάκιο με τον παλαιό μυλόπυργο, το καστελλάκι της Γουαρδίας όπως ονομαζόταν επί Βενετσιάνων. Απέναντι του, στην θάλασσα, μπορεί κανείς να αντικρύσει καθαρά τον ύφαλο της Σέρπας ο οποίος κρατά ακόμη την βάση ενός παλιού φάρου. 

Τα δέντρα γέρνουν να πιούν νερό απ' τη Βρωμόλιμνη....

.... και λίγο παρακάτω η Άκολη μοστράρει τα πράσινα στολίδια της.

Η συνέχεια επιφυλάσσει την πρώτη λίμνη του Ερημίτη, την Βρωμόλιμνη και λίγο παραπέρα, προσπερνώντας κάτι κουραμιές που, αποθρασυνόμενες, έχουν μεταμορφωθεί σε δέντρα, το μονοπάτι μας αποκαλύπτει σιγά σιγά την δεύτερη λίμνη, την Άκολη. Δίπλα της εκτείνεται η παραλία με το ακρωτήρι Κακό Κεφάλι ενώ στα ανοιχτά αναδύεται από την θάλασσα το Καπαρέλι φιλοξενώντας στην ράχη του ένα φάρο και τα απομεινάρια του σπιτιού του φαροφύλακα. Από εδώ και πέρα η πορεία αποκλίνει από την ακτή και αλλάζει εικόνα καθώς κυριεύεται ολοκληρωτικά από την βλάστηση. Αρχικά τα δέντρα μπλέκουν τα κλαδιά τους και σκεπάζουν το μονοπάτι σχηματίζοντας σκιερές στοές έπειτα όμως παραμερίζουν αφήνοντας το φως να διαχυθεί ανεμπόδιστο. Συνεργάζονται άψογα πάντως με τους θάμνους για να καταστήσουν αόρατη την μικρή παραλία της Αριάς, την οποία ακόμη συντροφεύουν λίγες αριές.

Οι στοές του μονοπατιού.

Ακρωτήρι Κακό Κεφάλι και στο βάθος, αναδυόμενο από την θάλασσα, το Καπαρέλι.


Κρατώντας ρότα προς τα βορειοδυτικά η διαδρομή οδεύει προς το τέλος της και διασχίζοντας ένα ξέφωτο πνιγμένο στα βράχλα και στους ασπέρδουκλες φτάνει στην παραλία Βουβαλομάντρια. Μάντριζαν λέει, βουβάλια εκεί παλαιότερα. Από εκεί το οδοιπορικό εν τέλει τερματίζει προς τα νοτιοδυτικά, στην παραλία Αυλάκι δίπλα στην οποία απλώνεται η τρίτη λίμνη, η Σαβούρα.

Βράχλα και ασπέρδουκλες μαζεύονται δίπλα στο μονοπάτι για να προϋπαντήσουν τους οδοιπόρους.

Τερματικός σταθμός: Αυλάκι beach.





Ερημίτης στο σφυρί
Ως μια από τις λίγες, μετρημένες στα δάκτυλα ενός χεριού, παρθένες περιοχές του νησιού, ο Ερημίτης δεν θα μπορούσε να αποφύγει τους επίδοξους διακορευτές. Μυρίζοντας τα τάλαρα της υπόθεσης, σ’ αυτούς τους χαλεπούς καιρούς με τα χρέη ψηλά, οι αυθέντες ημών θυμήθηκαν αυτή την ξεχασμένη πούντα του νησιού. Όχι βέβαια για να τη θέσουν υπό καθεστώς προστασίας αλλά για να τη βγάλουν στο σφυρί παραχωρώντας την σε ιδιώτες προς εκατονταετή αξιοποίηση, με την κυριότητα της γης όμως να παραμένει στο δημόσιο βάσει του θεσμού της επιφανείας. Για να καταστεί θελκτική η αγγελία της προκήρυξης του Ταμείου Αξιοποίησης Ιδιωτικής Περιουσίας του Δημοσίου ακολουθεί πιστά τις επιταγές μιας καλής εμπορικής προώθησης (ελληνιστί marketing) ακινήτων (ελληνιστί real estate) και προτείνει στους επενδυτές την αποκλειστική χρήση ή την ανάπτυξη συγκροτήματος με έμφαση σε παραθεριστικές κατοικίες και ξενοδοχειακές εγκαταστάσεις. Πρόταση που μορφοποιείται στην πρόθεση κατασκευής ενός τουριστικού οικισμού, οιονεί χωριού. Με το θέμα και τα συναφή ζητήματα έχουν ασχοληθεί αρκετά τα ΜΜΕ, τοπικά και μη.
Οι "αισθητικές" παρεμβάσεις στον χώρο δίνουν ξεχωριστή ομορφιά και επιδεικνύουν το πολιτισμικό μας επίπεδο. Ειδικά η ντουφεκισμένη πινακίδα φανερώνει έναν εξαιρετικά εμπνευσμένο "καλλιτέχνη".

Αντιθέσεις προς αυτήν την παραχώρηση έχουν εγερθεί από ντόπιους φορείς και συλλόγους. Κυρίως λόγω της αναπόφευκτης περιβαλλοντικής υποβάθμισης του οικοσυστήματος του υγροβιότοπου αλλά και λόγω γεωπολιτικών θεμάτων που ανακύπτουν καθότι η περιοχή εποπτεύει τα στενά της Κέρκυρας και εντός της παραχωρούμενης έκτασης λειτουργεί ναυτικό φυλάκιο. Δεδομένης όμως της μη υπόκυψης της πρόθεσης παραχώρησης σε δημόσιο διάλογο και μετά τις εξαγγελίες για επιτάχυνση των αποκρατικοποιήσεων, μάλλον βρισκόμαστε προ τετελεσμένων γεγονότων. Το ανυπόταχτο χωριό του Ερημίτη θα παραδοθεί στην τουριστική πολεοδόμηση (σειρά θα 'χει ο Ίσσος και ίσως η Αντινιώτη) και προφανώς θα υποστεί μη αναστρέψιμες επεμβάσεις, βαφτισμένες ως «αξιοποίηση», που θα τον φέρουν στα επίπεδα των υπόλοιπων θέρετρων, με ό,τι αυτό συνεπάγεται. Κατά πόσο αυτό συνάδει βέβαια με την αειφόρο ανάπτυξη ενός νησιού ήδη αναπτυγμένου τουριστικά, κάτι το οποίο σημειώνει και το Ειδικό Σχέδιο Χωρικής Ανάπτυξης Δημόσιου Ακινήτου του Ερημίτη, και μάλιστα σε ένα μεγάλο κομμάτι των ακτογραμμών του, σίγουρα σηκώνει συζήτηση. Αδιαμφησβήτητα το νησί δεν πάσχει από έλλειψη σε ποσότητα τουριστικών υποδομών και ως επακόλουθο μπορεί κάποιος να διερωτηθεί: Είναι άραγε έγκλημα να μείνει κάτι άθικτο ή έστω να αξιοποιηθεί ηπιότερα; Η τουριστική μονοκαλλιέργεια έχει μήπως φτάσει τα όρια της; Που θα αναζητήσουμε έπειτα νέους χώρους προς δόμηση; Αλλά αυτά τα θέματα πασάρονται βιαστικά προς τις επόμενες γενιές. Μπρος στην ανάπτυξη και την άμεση δημιουργία θέσεων εργασίας, ειδικά αν ενεργοποιηθούν οικοδομικά και οι παρακείμενες εκτάσεις, το περιβάλλον και η βίδρα (όπως ειρωνικά επισημαίνονται σε νεοφιλελεύθερο μέσο ενημέρωσης) μόνο ως εμπόδια στέκονται. Άσε που θα μας κάμουνε και μαρίνα. Οπότε οι ρομαντικοί ας σπεύσουν αν θέλουν να προλάβουν μια περιήγηση σ' ένα αναλλοίωτο κορφιάτικο τοπίο πριν το αγγίξει το «μαγικό» ραβδί της ανάπτυξης. 

Ναυαγός στις ακτές.

Πηγές

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου