Τετάρτη 25 Ιουλίου 2012

Ο περιζήτητος Ερημίτης – μέρος α΄


            Έκαμε το λάθος ο τσαμένος ο Ερημίτης και ενόμισε ότι είχε βρει την ησυχία του και δεν θα ασχολούτανε κανείς μαζί του. Δεν τα ‘χε λογαριάσει και λάθος. Τόσο καιρό μόνο λίγοι αθρώποι και κάνα παπόρι τον πλησιάζανε χωρίς να τον πολυενοχλούνε. Ούτε ξενοδοχεία, ούτε μαρίνες, ούτε beach bar, ούτε φασαρίες χαλάγανε την ζαχαρένια του. Μα οι καιροί αλλάξανε. Πνοή σιρόκου πότισε τον ξεχασμένο Ερημίτη με την μυρωδιά των τάλαρων και τον έκανε τση μοδός. Τα μαντάτα κυκλοφόρησαν αστραπιαία. Οι Κουβερνταδόροι αποφασίσανε, λέει, να τον δώκουνε για πάχτωμα. Χρειάζονται όβολα ώστε να πλερώσουνε τα χρέγια μας σαν χώρα, ανάθεμά τα τα τάλαρα! Έτσι τον βάλανε στσ' αγγελίες για να ψαρέψουνε επεν(γ)δυτές που θα τον «αξιοποιήσουνε» για έναν αιώνα. Καλού κακού λοιπόν, πριν το φέρει η μοίρα και ‘ρθουν μπουρντόζες, πέσουν μπετά, μπούνε φράχτες και αποκλειστεί το μέρος (έστω τμηματικά), είπαμε να τον επισκεφτούμε για να σας μεταφέρουμε κάποιες εικόνες και εντυπώσεις.

Η Βρωμόλιμνη αγναντεύοντας προς νότο.

         Για όσους δεν γνωρίζουν αναφερόμαστε σε μια τοποθεσία που απλώνεται στις ακτές της βορειοανατολικής Κέρκυρας. Σ’ αυτή την ξεχωριστή πούντα του νησιού ορθώνεται μια συντροφιά λόφων που κρατούν στην αγκαλιά τους τα νερά τριών λιμνών ενώ στα σύνορα της με την θάλασσα έχει σμιλευτεί μια πολυδαίδαλη ακτογραμμή που σχηματίζει παραλίες, κολπίσκους και ακρωτήρια. Ταυτόχρονα η πανταχού παρούσα πυκνή βλάστηση χαρίζει την ιδιαίτερη θωριά της αλλά και ζωή στο τοπίο. Ζωή που ενισχύεται από τα μέλη της πανίδας που έχουν βρει καταφύγιο σ’ αυτόν τον προικισμένο τόπο και συμπληρώνουν το σημαντικότατο οικοσύστημα που διατηρείται εκεί. Ένα σύνολο χρωμάτων, σχημάτων, μυρωδιών και ήχων ξεπηδούν μέσα από μαγευτικές εικόνες που συνδυάζουν καταπράσινους λόφους, αδάμαστες ακτές και πράες λίμνες σε ένα φόντο ουρανού και θάλασσας. Ένα μικρό δείγμα των καλλιτεχνικών ικανοτήτων της φύσης. 
Ψηφιδωτά, ελαιογραφίες, υδατογραφίες.....

Μεταξύ ιστορίας και μύθου
Ο λόφος με τον μυλόπυργο, πρώην καστελάκι της Γουάρδιας νυν ναυτικό φυλάκιο.





Η ιδιαίτερη γεωγραφική θέση του Ερημίτη τον επιφόρτισε με τον ρόλο του φύλακα των στενών της Κέρκυρας, πράγμα που του προσέδιδε, ήδη από πολύ παλιά, ξεχωριστή στρατηγική σημασία. Αναγνωρίζοντας την, οι διάφοροι κατακτητές προχωρούσαν σε ενέργειες ελέγχου-φύλαξης της περιοχής και των στενών. Γι’ αυτό ίσως ο χώρος δεν γνώρισε ιδιαίτερη αξιοποίηση πλην της στρατιωτικής. Τα ντοκουμέντα αποδεικνύουν την εγκατάσταση μισθοφορικών σωμάτων stradiotti και την ύπαρξη αγκυροβολίου γελεάσσας (τύπος πολεμικού πλοίου) στο Αυλάκι καθώς και την ύπαρξη του καστελακίου (ο μυλόπυργος που υπάρχει στο σημερινό ναυτικό φυλάκιο) της Γουαρδίας, δηλαδή του πύργου της φρουράς, στα χρόνια των Βενετσιάνων. Επίσης αξίζει να σημειωθεί ότι για να εξαλειφθούν οι εκ θάλασσας κίνδυνοι για τα πλοία που περνούσαν από το στενό, χτίστηκε το 1823, στα χρόνια των Εγγλέζων, στην νησίδα Καπαρέλι ένας φάρος ύψους 9μ, ο δεύτερος παλαιότερος της Κέρκυρας, με πρώτο αυτόν του Παλαιού Φρουρίου.



Το τοπογραφικό του 1773, εικόνα δανεισμένη από τον οδηγό για τον Ερημίτη του Δήμου Κασσωπαίων.

Το 1773 τα εδάφη της περιοχής αποτελούσαν τμήμα της εμπαρονήας των υψυλοτατων κυρίων αδελφών Έρυτζων (Erizzo – βενετσιάνοι ευγενείς) και έφεραν την ονομασία Erremiti et Artavani. Αυτή είναι μια από τις παλαιότερες εμφανίσεις της ονομασίας Ερημίτη, χωρίς βεβαίως να αποκλείεται να είναι αρχαιότερη ενώ το Αρταβάνης σχετίζεται με οικογένεια που είχε ακίνητη περιουσία εκεί.

Η πούντα Πλάκες του Αγγελή δείχνει προς τον ύφαλο της Σέρπας.

Η αναγραφή των εδαφών και το τοπογραφικό του 1773 αποτελούν μια ρητή μαρτυρία του χώρου, των τοπωνυμίων και των χρήσεων του εκείνη την εποχή. Μεταξύ άλλων, αναφέρονται η ράχη Καλάντρο, το κλήσμα (περιφραγμένος χώρος) των ελεών υπονομαζόμενο του Αρταβάνη, όπου υπήρχε και απαλατιο (διόροφη οικία) της εμπαρονηας, το νησάκι της Σέρπας, τα στραπούντα (όρμοι) Καμινάκι, Κακοκεφάλι, Μοσκοφήλη, Βουβαλομάντρι, τα στραπούντα λεγόμενα του Μπάρμπαρου, η Αριά καθώς και οι τρεις μυκραις λημνοπούλαις, Σαβούρα, Άκολη και Βρομόλημνη. Αυτά τα τοπωνύμια χρησιμοποιούνται ακόμη, 240 χρόνια μετά ενώ είναι εμφανές ότι υπήρχαν τουλάχιστον από τότε οι τρεις λίμνες. Παράλληλα οι ελαιώνες που σημειώνονται, στον λόφο του Αρταβάνη και στην θέση που σήμερα ονομάζεται Τονίες, επιβιώνουν μέχρι τις μέρες μας.
Οδεύοντας προς τα Βουβαλομάντρια.






Λίμνη Σαβούρα.
Δίπλα στην πραγματικότητα δεν θα μπορούσαν να μην γεννηθούν και μύθοι, εμπλουτίζοντας έτσι την ντόπια λαογραφία. Η κατάφυτη περιοχή με τα διάσπαρτα πηγάδια και τις λίμνες έδωσε την έμπνευση για την δημιουργία ιστοριών που μιλάν για νεράιδες που χορεύουν και άλλα μεταφυσικά πλάσματα. Ακόμη και η ονομασία της περιοχής σχετίζεται με έναν μύθο που διέσωσε η προφορική παράδοση. Μιλά για κάποιον πλούσιο γαιοκτήμονα της περιοχής του οποίου απήγαγαν την μοναχοκόρη πειρατές και σαν να μην ήταν αυτό αρκετό έχασε και την γυναίκα του από το μαράζι της. Έτσι αυτός απόμεινε μονάχος και έρημος σ’ αυτά τα μέρη, κοινώς ερημίτης.

Στ' Αυλάκι.



Πηγές
  • Εγχειρίδιο του οικοσυστήματος του Ερημίτη από τον (πρώην) Δήμο Κασσωπαίων, το οποίο είχε την ευγενική καλοσύνη να το ανεβάσει στο διαδίκτυο η ομάδα συντελεστών του δικτύου EcoCorfu. http://ecocorfu.gr/download/OIKOSYSTHMA_ERHMHTH_DHMOS_KASSOPAION.pdf

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου